Deze wat trage, pre-cinematografische diaklankbeeldserie zit vol met vakantiekiekjes. De vakantiegangers zijn cliënten van de psychiatrische inrichting; de plek waar ze zo’n groot gedeelte van hun leven in doorbrengen, hebben ze die zomer omgetoverd tot een merkwaardig vakantieoord. Op denkbeeldige wijze verlaten ze het terrein van de psychiatrische inrichting en kijken ze als toerist naar hun eigen omgeving. Misschien zijn ze dat ook. Maar hoe is het om vanuit een tent naar je eigen omgeving te kijken? Wanneer ben je werkelijk uit de inrichting? Veel vakantiekiekjes roepen iets op van vervreemding. De vakantiefoto als mengsel van pose en documentaire van een spontaan moment lijkt hier extreem uitgespeeld. Daar tussendoor loopt Siem; soms neemt hij deel aan de vakantiesfeer, ontmoet hij de anderen, soms staat hij alleen maar naar hen te kijken. Ziet hij de anderen werkelijk? Is hij werkelijk aanwezig? Of speelt alles zich alleen af in zijn hoofd? Siem is een van de oudste bewoners van St.Willibrordus. Hij heeft veel meegemaakt. Geregeld gaat hij terug in zijn herinnering en verbeelding. Hij hoort zijn eigen stem en ziet daar beelden bij. Vakantiebeelden. Plaatjes van mensen die uitrusten van een reis of genieten van het uitzicht. Het lijkt te gaan over vrijheid, of althans het idee van vrijheid. Siem kan zijn herinneringen misschien naar zijn hand zetten. Het terrein van St.Willebrordus wordt zo ook zijn geestelijk domein.