Een fotografische benadering van de laatste film van Pier Paolo Pasolini: Salò o le 120 giornate di Sodoma(1975)

In een villa in het plaatsje Salò, de hoofdstad van de marionettenrepubliek van Benito Mussolini, speelt zich de film af van filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini: Salò o le 120 giornate di Sodoma (1975). De film speelt zich af in de nadagen van het fascisme in Italië, en draait om een groep machthebbers die negen jongens en negen meisjes gedurende 120 dagen aan hun wrede macht onderwerpen. Naast de getoonde vernedering, marteling en moord, vallen de prominent aanwezige futuristische schilderijen aan de muren van de villa op. Avant-garde kunstwerken die uitkijken over dat wat hun ideologie mede heeft aangericht. Zijn het stille getuigen of medeplichtigen?

In dit langlopende project onderzoek ik de intenties van de filmmaker door frames uit de film van Pasolini te bewerken en van alle gruwelijkheden, slachtoffers en daders te ontdoen. Wat overblijft zijn lege ruimtes die een onheilspellende sfeer uitademen. Wat heeft zich hier afgespeeld of wat gaat zich hier nog afspelen? Welk verband zag Pasolini tussen de kunst van de futuristen en de wandaden begaan door fascistische machtshebbers?